เพื่อน! คนที่ฉันรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดของหัวใจ   คือการทรยศความรู้สึกของตัวเอง  
 บีนทึกรักจากความทรงจำ 2548 ค่ายอนุรักษ์ธรรมชาติ

เนื้อเรื่อง

เพื่อน! คนที่ฉันรัก

          ๑๒/ ก.พ. / ๔๘

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดของหัวใจ   คือการทรยศความรู้สึกของตัวเอง  

ณ หน้าห้องชมรมดนตรี

“แกจะหลีกหนีความรู้สึกตัวเองไปอีกนานเท่าไหร่”

“ฉันไม่ได้หลีกหนี ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันเกลียดนายนั่น เกลียดเข้ากระดูกดำ ฝากบอกเพื่อนแกด้วย”

“เกลียดเพราะทัดมันมีรุ่นน้องมาชอบเยอะใช่ไหมล่ะ”

“อย่าพูดถึงเด็กพวกนั้นอีก และไม่เกี่ยวอะไรกับไอทัดด้วย ฉันเกลียดมันเพราะมันเกลียดฉัน”

 ฉันเดินหนีตาลออกมา ไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับทัด ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากรับรู้ด้วยว่าฉันกำลังรู้สึกอย่างไร ฉันไม่สามารถยอมรับความรู้สึกตัวเองได้ว่าตอนนี้หัวใจฉันหวั่นไหวและเจ็บปวดเหลือเกิน

“หนีอะไรก็หนีได้แต่แกหนีใจตัวเองไม่พ้นหรอกนะ”

เสียงของตาลดังไล่หลังฉันมา คำพูดที่ดังมานั้นเสียดแทงหัวใจฉันอย่างแรง ทำไมนะ ทำไมเพื่อนฉันคนนี้ถึงรู้ดีกับหัวใจฉันนัก ทั้ง ๆ ที่ฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร รู้สึกอย่างไร

“แพน เป็นอะไรทำไมดูน่าเครียดจัง”

 เดียร์เพื่อนสาวในชมรมดนตรีที่น่ารักที่สุดถามฉัน

“ก็เป็นไอเตี้ย แบน เน่านะสิ”

เสียงนี้เป็นเสียงที่ฉันไม่อยากเห็นหน้าและอยากหนีไปให้ไกลที่สุด แต่ก็ทำไม่ได้จึงต้องหันไปเผชิญหน้า

“นายทัดแล้วนายมันดีนักรึไง ตัวก็สูงกว่าฉันไม่เท่าไร ปากยังกะปลาเน่า”

ฉันพูดได้แค่นั้นแล้วก็เดินออกมาด้วยความโมโห น้ำตามันจะไหลทุกที ที่ฉันต้องบอกกับตัวเองว่านายคือคนที่ฉันเกลียด เกลียดมากกว่าใคร

“ขอโทษนะน้อง เดียร์อยู่ไหม”

พี่วินรุ่นพี่ชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติชมรมเดียวกับฉัน ถามขึ้นเมื่อเราเดินสวนทางกัน ตอนนี้พี่วินกับเดียร์สนิทกันมากคงจะกำลังคบกันใหม่ ๆ ก็ดีพี่วินที่แสนดีแห่งชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและโบสาวสวยแห่งชมรมดนตรีเหมาะสมกันดี

…………………

“เธอมาทำอะไรที่ห้องนี้ได้ทุกวัน ที่นี่มีไว้เฉพาะนักดนตรีในชมรมเท่านั้น”

 อีกแล้วนี่เป็นคำถามซ้ำ ๆ ที่นายทัดถามฉันประจำ

“ฉันก็มาหายายตาลและฉันก็ชอบเสียงดนตรี จะมาดูไม่ได้รึไง ถ้านายมีจิตของนักดนตรี ก็ไม่ควรพูดกับคนฟังแบบนี้ และที่สำคัญมันก็เรื่องของฉัน”

ฉันผลักนายทัดออกไปแล้วเดินไปหาตาล แต่แล้วนายทัดกลับยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนกับคนที่ตกใจกับอะไรสักอย่าง นี่ฉันทำอะไรรุนแรงไปเหรอ

“นี่นาย เป็นอะไร”

ฉันถามนายทัด แต่ทัดกับไม่ได้ยินเลย ฉันจึงพยายามเดินไปใกล้ ๆ ทัด

“ขอโทษนะ ที่ฉันว่าเธอ เธอเป็นเพื่อนตาล ฉะนั้นเราก็เหมือนเพื่อนกัน เราเป็นเพื่อนกันนะ”

ทัดหันมาพูดพร้อมกับจับมือฉันไว้แน่น นี่อะไรกันนายกำลังคิดอะไรอยู่

“ทัด แพน แอบมาทำอะไรกันตรงนี้จ๊ะ”

 เดียร์ที่เดินมาพร้อมกับพี่วินถามขึ้น ฉันจึงรีบดึงมือออกจากทัด

“แพนมารอยายตาลนะ”ฃ

 ฉันพูดสั้น ๆ แล้วก็รีบเดินไปหาตาลที่กำลังสาละวนกับคีย์บอร์ดของตัวเอง

                อะไรกันนะจู่ ๆ ทัดก็มาพูดกับฉันดีดี ทั้งที่เราไม่คยพูดดีกันสักครั้งเดียว ฉันเริ่มใจสั่นแล้วสิ ช่างเถอะ

ยังไงเราก็ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว ^^ เพื่อน เพื่อน แค่เพื่อนเท่านั้นเหรอ-*-

 หลังจากวันนั้น ฉันกับทัดก็สนิทกันมากขึ้น และตอนนี้ฉันก็เข้ามาในห้องชมรมดนตรีบ่อยมาก และจะมาแย่งคีย์บอร์ดยายตาลเล่นเสมอ แต่สิ่งที่ฉันชอบมากคือเสียงของกีตาร์ วันนี้ ในห้องชมรมมีแค่ฉันกับตาล เท่านั้น กีตาร์ของทัดถูกวางทิ้งไว้เพราะเจ้าของไม่อยู่ ฉันจึงเดินเข้าไปเพื่อพยายามที่จะสัมผัสมัน ฉันกดนิ้วไปที่คร์อดแต่ละคอร์ด พยายามจะดีดให้เป็นเพลงแต่ไม่สำเร็จ

“แอบเล่นกีตาร์ของทัด ระวังนะเดี๋ยวจะหลงรักเจ้าของ”

นี่คือเสียงเตือนของยายตาล ฉันหันไปมองยายตาลด้วยตาที่เขียวปึด ถึงตอนนี้ฉันจะไม่เกลียดทัด แต่ฉันก็ไม่อาจยอมรับความหวั่นไหวในใจได้สักที

“แพนทำอะไรนะ”

ไม่ทันที่ฉันจะวางกีตาร์ไว้ตามเดิม เสียงของทัดที่เดินมาพร้อมเดียร์ก็ดังมาด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

“ฉันแค่อยากเล่นดูก็เท่านั้น ขอโทษที่แอบเล่นของรักของนาย”

ฉันพูดและเดินหนีไปแต่ทัดกับดึงแขนฉันไว้

“อยากเล่นกีตาร์ไม่ใช่เหรอ ฉันจะสอนให้”

ทัดดึงฉันเข้าไปนั่งไกล ๆ และสอนกีตาร์ให้ฉัน ไม่นานนักการเรียนรู้กีตาร์ก็เริ่มขึ้น เดียร์และยายตาลมองฉันกับทัดด้วยรอยยิ้ม ทำไมนะใจฉันเต้นแรงเหลือเกินเหลือเกิน

“ไว้เธอเล่นได้ ฉันจะสอนเพลงเพื่อนกับแฟนแทนกันไม่ได้”

 ทัดพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน

“ทัด ชอบเพลงนี้เหรอ เดียร์เห็นร้องบ่อย”

“ใช่ชอบมากเลย เพราะยังไง มีแฟนเป็นเพื่อนก็ยังดีกว่ามีเพื่อนเป็นแฟนใช่ไหมล่ะ”

 สีหน้าทัดจริงจังจนฉันอยากจะร้องไห้ แม้ไม่ได้เป็นศัตรูกันแล้ว แต่คำว่าเพื่อน มันทำให้ใจฉันเจ็บมากกว่าการที่เราเป็นศัตรูกันเสียอีก ยิ่งเรารู้จักกันสนิทกันมากเท่าไร รู้สึกเหมือนความห่างไกลในใจเริ่มมากขึ้นเท่านั้น

“ฉันว่าไอทัดมันต้องชอบแกแน่เลยวะ”

ยายตาลพูดขึ้นเมื่อกลับมาถึงบ้าน

“แกเลิกคิดบ้า ๆ ได้สักทีได้ไหม เพื่อนไม่ควรใช่แฟนจำไว้”

ฉันพูดออกมาแล้วน้ำตามันก็ไหล ความลับที่ฉันพยามยามปิดซ่อนมานานจึงต้องเปิดเผยขึ้น ยิ่งยายตาลบอกว่านายทัดชอบฉัน ฉันก็ยิ่งเจ็บเพราะความเป็นจริงแม้จะสนิทและใกล้กันฉันก็ไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกของทัดเลย เหมือนมันไม่เคยมีอยู่จริง หรือเพราะทัดไม่เคยบอกฉัน

“ฉันขอโทษ ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก”

“นี่ใช่ไหม เป็นสิ่งที่แกอยากให้ฉันแสดงออกมา ฉันไม่ได้อยากปิดบังแก แต่ฉันไม่รู้ความรู้สึกตัวเองจริง ๆ จะให้ฉันยอมรับได้ยังไงว่าฉันกำลังรักคนที่ฉันเคยเกลียด จะให้ยอมรับได้ยังไงว่าฉันกำลังหลงรักเพื่อนที่ดีกับฉันในตอนนี้ ฉันไม่อยากเสียเพื่อนและกลับไปเกลียดกันเหมือนก่อนหรอกนะ”

“ฉันเข้าใจ แต่แกรู้ได้ยังไงล่ะว่ามันเกลียดแก ฉันเห็นทุกวันนี้มันดีกับแกมาก เดียร์ก็ยังเห็น”

“แต่ฉันไม่อยากยุ่ง ฉันจะไม่สนิทกับนายทัดมากกว่านี้ ฉันจะหนีออกมาให้ไกลที่สุด ฉันไม่อาจยอมรับความหวั่นไหวในใจได้จริง ๆ”

รุ่งขึ้นเมื่อไปรอยายตาลที่ชมรม ฉันก็พยายามหนีหน้านายทัดให้มากที่สุด กีตาร์ฉันก็ไม่แตะมันอีก จนกระทั้งถึงวันที่ชมรมดนตรีและชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติ ต้องไปเข้าค่ายที่หาดเจ้าไหมด้วยกัน แต่ฉันจะพยายามห่างไกลนายทัดให้มากที่สุด แม้ยิ่งห่างไกลยิ่งเจ็บปวด ฉันก็จะทำ หัวใจมันจะเจ็บได้นานสักเท่าไรเชียว

“พวกปี ๓ ดูรุ่นน้องในชมรมให้ดี อย่าให้คิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกละ”

 เสียงอาจารย์ประจำชมรมดังขึ้น แต่ตอนนี้ค่ำแล้วพวกรุ่นน้องก็คงหลับกันแล้วเพราะเสียงเงียบไปนาน

“ยายตาลแกดูทะเลนี้สิ แสงดาวและแสงทะเลกระทบกันสวยจัง ทะเลดาว”

“ทะเลดาวบ้านแกสิ นี่มันทะเลเจ้าไหม ไม่ใช่ทะเลดาว”

“ตาลเธอไม่มีอารมณ์สุนทรียละซิถึงมองไม่เห็น”

เดียร์พูดขึ้น

“ใครจะมีอารมณ์สุนทรียอย่างเธอละ สวีทกับพี่วินหน้าห้องชมรมได้ทุกวัน ดีนะที่ค่ายนี้พี่วินติดธุระไม่งั้นคงสวีทกันหวานหยดอีกแน่ ๆ”

                “โอ๊ย! เป็นบ้าอะไรของมันวะ”

เอกสมาชิกชมรมดนตรีเดินมาด้วยความโมโห

                “เป็นอะไรหรือเอก”

ตาลถาม

                “ไอทัดนะสิ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้หน้าบึ้งไป ถามอะไรก็ไม่ตอบ แถมผลักฉันออก บอกแค่ว่าเพื่อนไม่ใช่แฟน แพนเธอไปทำอะไรให้ใจมันหวั่นรึเปล่า”

จู่ ๆ เอกก็ถามมาจนฉันสะดุ้ง

                “ไม่สักหน่อย ฉันก็เป็นฉันอยู่อย่างนี้จะไปทำอะไรใจใครได้”

                “จะไปรู้เหรอเห็นมันสนิทกับเธอ แต่ตอนนี้ไม่เห็นสนิทกันเลย”

ฉันอึ้งไปอยู่นาน สถานการณ์ตรงหน้าเงียบลง ฉันไม่อยากจะตอบคำถามนี้เลยใครก็ได้ช่วยฉันที อย่ามาถามฉันตอนนี้ได้ไหม

                “พี่แพน พี่เอก พวกผู้ชายมันแอบเอาเหล้าเข้ามาในชมรม ตอนนี้กำลังเมากันใหญ่เลย”

                “เฮ้ย! มันเงียบกันไปนานแล้วนี่นา พี่คิดว่ามันหลับ”

“หลับที่ไหนกันละพี่ มันมีแต่เต็นท์ คนนะเมาอยู่ริมหาด”

 “ไอทัดละมันเดินไปทางนั้นนี่นา ทำไมไม่ห้ามรุ่นน้อง”

“ห้ามยังไงละพี่ ตอนนี้พี่ทัดเมามากกว่ารุ่นน้องเสียอีก”

“เฮ้ย!”

ทุกคนออกเสียงพร้อมกันและรีบวิ่งไปที่ต้นเหตุของเรื่อง ทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่สองสามคนเมากันมากโดยเฉพาะทัด ฉันจึงรีบไปประครอง

“มีแฟนเป็นเพื่อนดีกว่า มีเพื่อนเป็นแฟนใช่ไหม เพื่อนกับแฟนแทนกันไม่ได้ใช่หรือเปล่า”

ทัดตะโกนออกมาจนน้ำตาฉันไหลลงมาเป็นทาง

“หยุดได้แล้ว เลิกทำอะไร บ้า ๆ แบบนี้ได้แล้ว”

“อย่ามายุ่ง ฉันเป็นเพื่อนเธอเหรอ ใช่รึเปล่า”

ทัดถามฉันพร้อมกับผลักฉันจนล้มลงไปบนพื้น เดียร์ที่อยู่ใกล้ ๆ เข้ามาประคองฉันด้วยความเป็นห่วง

“เสียงเอะอะอะไรกัน พวกเธอมาทำอะไรกันตรงนี้ ตายแล้วฉันจะบ้าตาย ใครให้พวกเธอทำสิ่งที่แย่ ๆ แบบนี้ในค่าย”

 เสียงอาจารย์ประจำชมรมพูดด้วยความโมโห เมื่อเห็นสภาพรุ่นพี่และรุ่นน้องที่เมามาย เดียร์จึงรีบไปเอาน้ำมาสาดเข้าไปที่พวกรุ่นพี่และรุ่นน้องที่เมา จนเลิกเอะอะโวยวาย

“ไปนอนกันได้ พรุ่งนี้จะไม่มีค่ายนี้อีก พวกเธอจะไม่มีสิทธิผ่านในชมรมนี้”

อาจารย์พูดด้วยความโมโหแล้วเดินจากไป เวลาผ่านไปนานพอสมควรรุ่นน้องที่เมาก็เริ่มหมดสติจนหลับไป มีแต่ทัดที่ยังไม่ยอมนอน

“ทำไมเธอไม่หันมาสนใจฉัน เขาดีกว่าฉันตรงไหน เธอเป็นเพื่อนฉันรึเปล่า ใช่หรือเปล่า เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นใช่ไหม”

ทัดตะโกนออกมา ดวงตาเหม่อลอยไปที่เดียร์ ฉันคิดว่านายคงต้องการจะหนีหน้าฉัน

“ฉันเจ็บปวดเท่าไร กับทุกวันที่ต้องฝืนความรู้สึกตัวเอง”

ทัดพูดออกมาด้วยแววตาที่เจ็บปวด

“แล้วนายคิดว่าฉันไม่เจ็บปวดหรือไง ฉันต้องทนกับคำว่า รัก คนที่ฉันเคยเกลียด รัก คนที่เป็นเพื่อนตัวเอง”

ทุกคนอึ้งที่ฉันพูดออกมา ในที่สุดฉันก็ได้บอก และแล้วน้ำตามันก็ไหล ฉันรีบหนีเข้าไปร้องไห้ในเต็นท์ เสียงทัดเงียบไป ฉันไม่รู้ว่านานเท่าไร ฉันจับเต็นท์เตรียมจะออกไปเผชิญกับความจริงที่เพิ่งพูดไป แต่คำถามของยายตาลก็ดังขึ้น

“ทัดถามจริง ๆ ตอนนี้แกรักใคร ถ้าแกรักเขาทำไมไม่บอกเขาไปล่ะ”

“ก็เขาไม่รักฉัน เขาไม่ชอบฉัน ไม่มองเลยสักนิด”

“แล้วแกรักใคร แกรักแพนใช่ไหม ใช่หรือเปล่า มันก็ชอบแกทำไมไม่บอกมันไปล่ะ นายกำลังทำอะไรอยู่ นาย....”

“ฉันชอบเดียร์ ไม่ใช่แพนได้ยินไหม ฉันชอบเดียร์ แต่เธอชอบแต่พี่วิน ฉันแค่แกล้งชอบแพนเพราะอยากให้เดียร์หึงเท่านั้น แต่เดียร์ไม่เคยมาชอบฉันเลย เพราะอะไร เพราะอะไร”

ทัดถามเดียร์ด้วยเสียงขุ่น แต่เสียงหัวใจฉันมันแตกสลาย เหมือนโดนแทงข้างหลังตลอดเวลา น้ำตาฉันไหลไม่หยุด นี่หรือความรักที่ฉันพยายามหลีกหนีมันมาตลอด ฉันต้องทรยศความรู้สึกตัวเองแกล้งทำเป็นเกลียด แกล้งแสดงหน้าที่เพื่อนที่ดีไปวัน ๆ นี่หรือสิ่งที่ฉันได้ตอบแทน นี่หรือ ความรักที่ฉันบอกออกไปด้วยความรู้สึกที่ปิดมานาน มันตอบแทนมาแบบนี้เหรอ ตอบแทนแบบนี้ใช่ไหม

“มันไม่มีวันเป็นไปได้หรอกทัด เลิกทำตัวงี่เง่าแบบนี้สักที แพนรักนายเข้าใจไหม” เดียร์พูดขึ้น

“เธอรักฉันไม่ได้ เพราะเธอรักพี่วิน ฉันก็รักแพนไม่ได้ เพราะฉันรักเธอ เข้าใจไหม ฉันรักแพนไม่ได้เพราะฉันรักเธอ”

ยิ่งทัดพูดออกมาเท่าไรเหมือนคมมีดกรีดใจฉันเท่านั้น น้ำตาฉันไหลในขณะที่ตาลเปิดเต็นท์เข้ามา

“แพน..”

 ตาลอึ้งไปเมื่อเห็นน้ำตาฉัน ฉันออกมาจากเต็นท์และเดินไปตบหน้านายทัดให้สมกับความแค้นที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของฉัน

“ฉันไม่ใช่ตัวตลกที่ใครจะมาจับให้เป็นอะไรก็ได้ ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาที่ไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึกว่าเคยรักใคร เคยเกลียดใคร ฉันก็มีหัวใจเหมือนาย”

พูดจบฉันก็วิ่งไปที่ริมหาด มีเพียงยายตาลที่วิ่งตามฉันมา

“ฉันขอโทษที่ยุยงให้แกไปสนิทกับมัน ขอโทษที่ทำให้แกเจ็บขนาดนี้”

“ฉันผิดเอง ที่ปล่อยให้ใจตัวเองเป็นแบบนี้ ไม่เกี่ยวกับแก ฉันจะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก จบค่ายนี้ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม ฉันกับทัดเราจะเกลียดกันไปอีกนาน และต่อไปข้างหน้า ฉันจะไม่ให้หัวใจยุ่งเกี่ยวกับรักอีก ฉันจะไม่มีวันให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิมอีกเด็ดขาด ไม่มีวัน......

๑๒ /ก.พ/ ๕๐

นี่คือหน้าสุดท้ายของไดอารี่ของทะเลดาวของฉัน และฉันก็ไม่ได้เจอทัดอีกเลย ฉันจะไม่มีวันรักใคร และไม่มีวันชอบเพื่อน ไม่มีวันให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกเด็ดขาด ฉันปิดไดอารี่แล้วเก็บมันไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน

“นี่ยายเตี้ย ไปกินข้าวกันเถอะ”

ต้าร์เพื่อนร่วมงานพูดกับฉัน

“ฉันไม่ใช่เตี้ย ฉันแค่ไม่สูงเข้าใจไหมนายต้าร์ ปากมาก”

ฉันพูดด้วยความโมโหและเดินออกมาจากโต๊ะ แต่ไม่ทันระวัง ก็ชนเข้ากับโต๊ะทำงาน

“เจ็บ ๆ เพราะจะไปกินข้าวกับนายแท้ ๆ จึงซวยแบบนี้ นายมันตัวซวยจริง ๆ”

“ยายเตี้ยเอ้ย เพราะเธอมันซุ่มซ่ามเองต่างหากละ มาฉันดูให้” นายตาร์พูดพร้อมกับก้มลงแล้วจับข้อเท้าฉันมานวด หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว ประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอยเดิมอีก (ถ้าไม่จำเป็น).